1 juni 2010 Hugo de Ridder in Humo Deel 2. De NVA heeft nog een ander probleem, denk ik: ze dansen op drie benen tegelijk. Drie doctrines eigenlijk, drie verschillende visies op de toekomst van Vlaanderen. Bracke heeft het over de Schiltz-doctrine (SD) maar die eigenlijk nooit bestaan heeft. Schiltz ging ervan uit dat je altijd principieel bereid moet zijn om te onderhandelen. De Maddens-doctrine (MD) zegt dat je het federale niveau niets gunt en de eigen Vlaamse bevoegdheden maximaal uitspeelt. En de Frans Baert-doctrine (BD) komt erop neer dat je nooit iets mag toegeven dat je verder weg brengt van je einddoel. Daarom verwerpt de NVA bv een federale kieskring, want dat is een stap achteruit als je Vlaanderen onafhankelijk wil maken. Ik stel me dus de vraag: welke van die drie doctrines volgt de NVA nu eigenlijk, op weg naar haar Vlaamse staat?
Wel het antwoord is gewoonweg simpel.
Na een eclatante verkiezingsoverwinning past de NVA in eerste instantie de SD toe zonder de BD uit het oog te verliezen. Men merkt héél snel dat het Franstalige front (?) niet wil onderhandelen tenzij, ad nauseam, over een koe en een kalf maar tegelijkertijd pogend de staatskas te plunderen. Intussen past men op federaal niveau de MD toe: geen regering tot het water aan de lippen staat. Als het "water" breekt, piept de confederale zon door het zwangere wolkendek à la Permeke en straalt er een warme gloed over le plat pays. Simpel genoeg? Té naïef? Wishfull thinking?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten